Brazilië

Tegen het einde van de zestiende eeuw werd het monastieke leven vanuit Portugal naar Brazilië overgebracht. De grote Braziliaanse abdijen dateren uit die tijd, maar waren in verval. Maçonniek geïnspireerde regeringen, zowel die van Portugal als die van het nieuwe keizerrijk, hadden dat verval in de hand gewerkt. Het gemis aan jonge krachten, de hoge leeftijd van de monniken, het ontbreken van elke leiding en het isolement, zorgden ervoor dat de benedictijnenabdijen in Brazilië gedoemd waren te verdwijnen. De staatsgreep van 1889 maakte een einde aan het keizerrijk. De scheiding van Kerk en Staat in 1890 gaf weer ademruimte aan de religieuze orden. De laatste Braziliaanse benedictijnen deden aan het einde van de negentiende eeuw een beroep op paus Leo XIII om hun Congregatie van de dreigende verdwijning te redden. Gérard van Caloen, monnik van Maredsous en een ondernemend man, werd in 1896 met deze taak belast. Om de moeizame rekrutering van de Braziliaanse kloosters te verzekeren stichtte hij in 1899 de Sint-Andriesabdij. Hij werd achtereenvolgens abt van Olinda, abt van Rio de Janeiro en aartsabt van de Braziliaanse Congregatie. In 1906 werd hem het missiegebied van Rio Branco toegewezen; hij werd er benoemd tot ordinarius met de titel van bisschop van Phocea. Tussen 1895 en 1914 vertrokken 280 Europese monniken en oblaten naar Brazilië. Bij de aankomst van Monseigneur van Caloen in Brazilië in 1895 telde de Congregatie daar 11 monniken. Toen hij in 1915 het land verliet, waren dat er 261. terug naar Geschiedenis